informacje o cookies!

Używamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.

Tutaj można się dowiedzieć, jakie to projekty, co jest ich celem i na jakim są etapie. Więcej informacji, czyli szczegółowe opisy, linki do dokumentów i konsultacji, można znaleźć klikając na tytuły.

Statystyki dotyczące poziomu wykształcenia ON.

Dot. projektu pn.: „Wsparcie osób ze stwardnieniem rozsianym, w tym z niepełnosprawnościami sprzężonymi na rynku pracy”

Osoby niepełnosprawne w wieku produkcyjnym są znacznie gorzej wykształcone niż osoby sprawne. Wykształcenie co najmniej średnie posiada 34,1 % ON, a więc o połowę mniej niż osób sprawnych, z których wykształcenie co najmniej średnie posiada aż 61,7% osób, zaś wykształcenie wyższe posiada tylko 9,4 % ON i aż 23,4% osób sprawnych (tj. 2,5 razy więcej). Pocieszającym jest fakt, iż w ciągu ostatnich lat obserwuje się wzrost liczby ON, które posiadają wykształcenie co najmniej średnie. W podziale na kobiety (K) i mężczyzn (M) ogółem w liczbie ON w wieku produkcyjnym kobiety są grupą zdecydowanie lepiej wykształconą niż niepełnosprawni mężczyźni. Wykształcenie wyższe posiada 7,1% M i 12,5 % K, policealne i średnie zawodowe 17,1% M i 20% K, średnie ogólnokształcące 3,9% M i 10% K. Poza brakiem odpowiedniego wykształcenia i kwalifikacji do wykonywania pracy osoby niepełnosprawne posiadają znaczne deficyty w zakresie miękkich umiejętności oraz umiejętności funkcjonowania na rynku pracy i wynika to z faktu ograniczania aktywności społecznej i kulturalnej tych osób w związku z niepełnosprawnością/chorobą, która powoduje ich zamykanie się w domach, wśród najbliższych (GUS BAEL, Pentor).

Ważne by pamiętać, że „dzieci niepełnosprawne, które uczą się w szkołach z pełnosprawnymi rówieśnikami, w większym stopniu rozwijają swoje społeczne i zawodowe umiejętności, które są potrzebne w codziennym życiu i na rynku pracy. Nauka w tej samej szkole jest nie tylko korzystna dla dzieci niepełnosprawnych, ale także dla ich pełnosprawnych kolegów” (Przybysz A., 2005).