Tutaj można się dowiedzieć, jakie to projekty, co jest ich celem i na jakim są etapie. Więcej informacji, czyli szczegółowe opisy, linki do dokumentów i konsultacji, można znaleźć klikając na tytuły.
Problem dostępności stron WWW w Polsce
Na kwestię dostępności serwisów internetowych i zamieszczanych w nich treści zwrócono uwagę już w drugiej połowie lat 90. XX wieku. Wtedy to eksperci skupieni wokół organizacji World Wide Web Consortium (W3C) opracowali pierwsze standardy tworzenia dostępnych serwisów WWW – Web Content Accessibility Guidelines (WCAG). Co ważne, standardy te zostały wypracowane wspólnie przez ekspertów, teoretyków oraz praktyków. Aktualnie obowiązuje druga wersja powyższych standardów, dostosowana do zmieniających się technologii związanych z tworzeniem serwisów WWW-Web Content Accessibility Guidelines w wersji 2.0 (WCAG 2.0). WCAG uznawany jest za dokument wyznaczający normy związane z dostępnością w większości państw. W krajach, w których istnieje prawodawstwo regulujące kwestie dostępności do informacji zamieszczonych w Internecie, WCAG (w wersji 2.0 lub jego poprzednia wersja — 1.0) był w większości przypadków podstawą merytoryczną do stworzenia obowiązujących ustaw.
Problem dostępności serwisów internetowych dotyczy wielu grup użytkowników. Według badań Forrestera dla Microsoft (2004) 57% aktywnych internautów korzysta z rozwiązań uniwersalnej dostępności. W przypadku osób niepełnosprawnych grupy szczególnie narażone na wykluczenie w dostępie do serwisów WWW to:
- osoby z ograniczeniami w wizualnym odbiorze treści (np. niewidome, słabowidzące, z zaburzeniami w widzeniu kolorów);
- osoby obsługujące komputer za pomocą samej myszki, klawiatury lub głosowo (np. niepełnosprawne ruchowo, niewidome);
- osoby z ograniczeniami w rozumieniu treści (np. dyslektyczne, niesłyszące, niedosłyszące).
Problem ten dotyczy zarówno kobiet, jak i mężczyzn. Z raportu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji „Społeczeństwo informacyjne w liczbach 2009 w Polsce” wynika, że ponad 2 mln osób niepełnosprawnych nigdy nie korzystało z Internetu, choć dostęp wg „Diagnozy społecznej 2009” posiada 51,4% kobiet i mężczyzn niepełnosprawnych. Internet, jako źródło szukania pracy wskazuje około 6 % kobiet i około 5% mężczyzn wśród osób niepełnosprawnych (wyniki badań w ramach projektu pn. „Ogólnopolskie badania sytuacji, potrzeb i możliwości osób niepełnosprawnych” – SWPS, PFRON 2009). Aktywność zawodową, według „Diagnozy ...” podejmuje 10,8% kobiet i 16,3% mężczyzn wśród ON.
Do dnia 30 maja 2012 r. w Polsce nie funkcjonowały żadne przepisy prawne porządkujące tworzenie serwisów dostępnych dla osób niepełnosprawnych. Sytuacja ta jednak uległa zmianie w związku z wejściem w życie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 kwietnia 2012 r. w sprawie Krajowych Ram Interoperacyjności, minimalnych wymagań dla rejestrów publicznych i wymiany informacji w postaci elektronicznej oraz minimalnych wymagań dla systemów teleinformatycznych. Rozporządzenie to nakłada na podmioty realizujące zadania publiczne obowiązek tworzenia i posiadania serwisów internetowych dostępnych dla ON. Wdrożenie tego obowiązku powinno nastąpić najpóźniej do 30 maja 2015 r.
Jednocześnie, od dnia 30 maja 2012 r. każda modyfikacja serwisu internetowego instytucji publicznej, powinna uwzględniać element dostępności. Jako podstawę do prowadzenia prac w tym obszarze rozporządzenie wskazuje wytyczne WCAG 2.0.
W dniu 21 listopada 2011 r. powołano w Polsce Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. Wśród działań, jakie podejmuje Ministerstwo znalazło się między innymi przeciwdziałanie wykluczeniu cyfrowemu, wspieranie i koordynowanie rozwoju e-administracji, zwłaszcza elektronicznej platformy usług administracji publicznej (ePUAP). Tym samym polski rząd wskazał na istotę procesu cyfryzacji i konieczność skoordynowania wszystkich podejmowanych w tym obszarze działań na poziomie ministerialnym.
Projekt „Wsparcie osób niepełnosprawnych w swobodnym dostępie do informacji i usług zamieszczonych w Internecie II” ze swoimi celami wpisuje się idealnie w tę sytuację problemową. Z jednej strony zakłada on wsparcie instytucji publicznych w rzetelnej ocenie dostępności ich aktualnych serwisów internetowych. Z drugiej strony współpraca z audytowanymi instytucjami, udzielającymi specjalistycznego doradztwa, pomoże nam wdrożyć gotowe rozwiązania, które pozwolą zniwelować realne bariery w dostępności serwisów internetowych dla osób niepełnosprawnych.
Dla trwałego i rzeczywistego wdrożenia dostępności – jako pełnoprawnego elementu każdego serwisu internetowego instytucji publicznej – w ramach działań edukacyjnych będziemy przekazywać wiedzę na temat dostępności (e-learning, seminaria). Sprawne przeprowadzenie tych kompleksowych działań pozwoli na realną zmianę bieżącej sytuacji. Według aktualnych badań, jedynie ok. 20% serwisów instytucji publicznych w Polsce, posiada pewien poziom dostępności. W przypadku instytucji na poziomie samorządowym, 60% instytucji nie rozpoznaje w ogóle problemu braku dostępności, nie mówiąc już o podejmowaniu czynności przeciwdziałających tego typu wykluczeniu dużej grupy obywateli.